Milieueffectbeoordeling en de standstill-verplichting: het Grondwettelijk Hof heeft beslist.

Op basis van de artikelen 232, 4° en 233, 7° van de ordonnantie van 30 november 2017 tot hervorming van de Bijlagen A en B van het BWRO worden de projecten voor parkings met 201 tot 400 plaatsen niet meer aan een milieueffectenstudie onderworpen, maar louter aan een effectenverslag.

Het Hof stelt vooreest vast dat het effectenverslag aan het publiek niet dezelfde waarborgen biedt als de effectenstudie.

Het Hof leidt daaruit af dat de verhoging van de drempel op basis waarvan de parkings aan een effectenstudie worden onderworpen een aanzienlijke vermindering van het recht op bescherming inzake een gezond leefmilieu inhoudt. Ze heeft geoordeeld dat het argument van de Brusselse ordonnantiegever om het aantal projecten die aan de effectenstudie moeten worden onderworpen, namelijk de lange tijdsduur van de procedure en de kostprijs ervan voor de promotor en de administratieve overheid, geen reden van algemeen belang uitmaakt dat deze aanzienlijke vermindering rechtvaardigt.

Aldus heeft Het hof besloten tot een schending van de standstill-verplichting inzake het recht op de bescherming van een gezond leefmilieu die is vervat in artikel 23, derde lid, 4° van de Grondwet, in samenhang gelezen met artikel 6 van het Verdrag van Aarhus en met de artikelen 3 tot 5 van de richtlijn 2011/92/EU.

Dientengevolge moeten de hangende vergunningsaanvragen met betrekking tot een parking met 201 tot 400 plaatsen het voorwerp uitmaken van een milieueffectenstudie alvorens de overheid over de aanvraag beslist; bovendien wordt de wettigheid van de vergunningen die werden afgeleverd op basis van de vernietigde bepalingen in vraag gesteld.